NOT SAFE FOR WORK .
lensed by nikos vardakastanis 
Blog
Jul
07
ACROPOLIS
photos by Nikos Vardakastanis
text by Titania Matina
Η Άκρα Πόλις στον κατηφή ορίζοντά μας. Πόλη πάνω απ’ την πόλη, εμβληματικά ασπρόμαυρη κάτω από ανελέητο φως. Σε διαρκή αναμονή ν’ ανοίξει κάπου ένα παράθυρο για να εκτεθεί στο χρώμα. Ρυθμισμένες ροές τουριστών πνίγουν τις συγκινήσεις της, τις αποκλίσεις από τον κανόνα, τις μυστικές παλλόμενες εντάσεις των κιόνων. Αυτά είναι να τα ψάξεις. Δεν προσφέρονται. Ιχνηλατώντας πιθανά της νύχτας τον περιφραγμένο βράχο. Και τότε, ίσως κάτι αφουγκραστείς εκεί που λαλούν τα τριζόνια.
Jun
30
Looking the “old” photo albums
Looking the “old” photo albums
Φωτογραφίες Νίκος Βαρδακαστάνης
Τα φωτογραφικά άλμπουμ λένε ιστορίες. Ιστορίες πραγματικές ή φανταστικές. Καθένας μέσα σε αυτά βλέπει διαφορετικά πράγματα. Άλλος τα νιάτα του, άλλος τα χαμένα από καιρό πρόσωπα που επιμένουν να στέκονται στο κάδρο, άλλος τις ιστορίες της οικογένειάς του. Αν και καταχωνιασμένα στα πάνω ράφια της βιβλιοθήκης τα οικογενειακά άλμπουμ παραμένουν εκεί, έτοιμα να δειχτούν σε φίλους και γνωστούς, να αφηγηθούν λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές στιγμές, να υποδαυλίσουν μνήμες... Αυτού του είδους η προσωπική φωτογραφία για τους χρήστες της αποτελεί ένα σύνθετο δίκτυο αναμνήσεων και νοημάτων με το οποίο κατανοούν την καθημερινή τους ζωή.
Για τους «αναγνώστες» αυτών των φωτογραφιών αποτελούν ένα μυστήριο που πρέπει να αποκωδικοποιηθεί.
Όταν μου ζητήθηκε από μέλη της συλλογικότητας του Χώρου Στέγασης Προσφύγων City Plaza να φωτογραφήσω τους ενοίκους των δωμάτιων του στη λογική των παλιών οικογενειακών φωτογραφιών, που συχνά βλέπουμε σε βιβλία ιστορίας ή στους τοίχους του σπιτιού μας, είχα γνώση της αντίθεσης στην οποία αναφέρθηκα.
Για τους ανθρώπους που αποτυπώνει ο φακός μου, οικογένειες με παιδιά αλλά και ζευγάρια ή ενήλικες που η προσφυγική κρίση ξεσπίτωσε και ανάγκασε να ταξιδέψουν κάτω από δύσκολες συνθήκες αναζητώντας μια διέξοδο από την κόλαση του πολέμου, οι φωτογραφίες αυτές έχουν ένα άλλο νόημα. Ένα νόημα πολύ διαφορετικό από εκείνο που αποκομίζουμε όλοι εμείς, που τις βλέπουμε αποκομμένες από τις προσωπικές αναμνήσεις που αυτές στοιχειοθετούν. Η ίδια η πράξη της φωτογράφισης αποτέλεσε μια συλλογική στιγμή στην οποία συμμετείχε μεγάλος αριθμός προσφύγων που διαμένουν στο CityPlaza. Για τους ανθρώπους αυτούς οι φωτογραφίες στοιχειοθετούν ακριβώς αυτό «το δίκτυο αναμνήσεων και νοημάτων» που σημείωσα αρχικά: μια φωτογραφία στον τοίχο του προσωπικού δωματίου-καταφυγίου, ένα ηλεκτρονικό αρχείο που στάλθηκε σε κάποιον συγγενή που έμεινε πίσω ή περιμένει στην Ευρώπη να τους υποδεχθεί. Για εμάς τους υπολοίπους, τους «αναγνώστες» των φωτογραφιών, ακόμα και για εμένα που κατέγραψα αυτές τις οικογενειακές φωτογραφίες, τι σημαίνουν άραγε; Μια οικογένεια καθισμένη σε έναν πάγκο σε μαύρο φόντο με λεζάντα «πρόσφυγας στην Ελλάδα του 2016-2017» τι νόημα αποκτά για το θεατή της; Πώς μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε αυτές τις φωτογραφίες χωρίς να έχουμε βιώσει τα νοήματα που εμπεριέχουν;
Η μόνη απάντηση που μπόρεσα να δώσω -ίσως και σα δικαιολογία ως δημιουργός αυτών των φωτογραφιών- είναι ότι αποτελούν μια αχνή νύξη μιας άλλης ζωής είτε του μέλλοντος είτε του παρελθόντος μας.
Νίκος Βαρδακαστάνης
*Οι βασικές ιδέες του κειμένου έχουν αντληθεί από το βιβλίο της Liz Wells «Εισαγωγή στη Φωτογραφία» σε μετάφραση και επιμέλεια της Πηνελόπης Πετσίνη.
May
26
INFLUENCERS No.2 .CONTEMPORARY
INFLUENCERS No.2
CONTEMPORARY NOW
Valentini Crsassa chose a flower .
Dada Ioannidou chose a jumber dress by Deux Hommes .
interview and direction by Zoe Kousaki
Photography by Nikos Vardakastanis
digital retouching by Jenny Kontopoulou
photo assistant Euagellia Karoutsou
